Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η ανησυχία για το αύριο κυριαρχούν και επηρεάζουν κάθε τομέα της ζωής μας και δημιουργούν άγχος και αγωνία στο πώς θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε και με ποιο τρόπο στις υποχρεώσεις μας ,με ποιο τρόπο θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας που καλούνται να βιώσουν τέτοιου είδους συναισθήματα και ένα μέλλον αβέβαιο και απαισιόδοξο.
Κάθε μέρα γνωστοί μας, συγγενείς και φίλοι μας απολύονται από τη δουλειά τους λόγω ακριβώς αυτής της κατάστασης. Η ανεργία γενικότερα και περισσότερο στους νέους έχει φτάσει σε υπερβολικά υψηλά ποσοστά το τελευταίο διάστημα και μάλιστα προβλέπεται ότι αυτό το ποσοστό θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτούνται τομές τόσο στο εκπαιδευτικό σύστημα όσο και στις πολιτικές απασχόλησης. Ταυτόχρονα απαιτείται η συστράτευση όλων. Εδώ στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμισθεί και ο σημαντικός ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην αντιμετώπιση της ανεργίας, γιατί αποτελεί τον πιο κοντινό κρατικό θεσμό στους πολίτες.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως γι΄ αυτό είναι η αξιοκρατία, η διαφάνεια σε όλους τους τομείς και οι ίσες ευκαιρίες για όλους. Όμως αντί γι΄ αυτό δυστυχώς η δημοτική αρχή ,εδώ και τέσσερα χρόνια, ενώ είχε τη δυνατότητα να καταργήσει το θεσμό των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και να καλύψει τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου με αξιοκρατικές διαδικασίες, αρκέστηκε σε ρουσφετολογικές προσλήψεις και ψεύτικες υποσχέσεις.
Η μικροπολιτική σε όλους τους τομείς και σε επίπεδο κεντρικής σκηνής, έχει εκφυλίσει την ουσία της πολιτικής πράξης. Στόχος πια είναι η διατήρηση της εξουσίας και μέσο δόλωμά της η τακτοποίηση προσωπικών εκκρεμοτήτων των πολιτικών. Με τη λογική αυτή η δύναμη των πολιτικών δεν είναι η γνώση αλλά το ρουσφέτι.
Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ μέχρι πότε θα τρέχουμε να παρακαλάμε βουλευτές, δημάρχους και κάθε παράγοντα, χάνοντας την αξιοπρέπεια μας, να τακτοποιήσει το δικό μας παιδί;
Αλήθεια θεωρεί κάποιος από εμάς, από όλους μας ότι πρέπει να συνεχίσουμε να λειτουργούμε έτσι γεμίζοντας τις υπηρεσίες με τα δικά μας ή τα δικά τους παιδιά;
Αλήθεια κ. δήμαρχε γνωρίζατε από τον Οκτώβριο του 2009 ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν ανανεώνονται και αν ναι τι κάνατε;
Ποιες αντοχές οικονομικές έχει ο δήμος, πόσα είναι τα κόστη εργασιών αναλυτικά των μονίμων υπαλλήλων και ορισμένου χρόνου;
Ποια ήταν η αρθρωμένη πολιτική της δημοτικής αρχής στον τομέα εργασίας τέσσερα χρόνια τώρα ώστε να σταματήσει η γάγγραινα των συμβάσεων ορισμένου χρόνου;
Εσείς κατηγορούσατε ,και πολύ καλά κάνατε τον προηγούμενο δήμαρχο ότι γέμισε τα γραφεία από συμβασιούχους, εσάς τώρα σας κατηγορούν ότι γεμίσατε και τους διαδρόμους ,δηλ. πανδημία υπαλλήλων.
Ο Νόμος του Καλλικράτη δεν προβλέπει ούτε καταργεί τους συμβασιούχους. Συμβασιούχοι θα υπάρξουν και τώρα στους δήμους και το 2011 αλλά θα είναι κατά 15% λιγότεροι από το 2010. Το 2010 είχαν εγκριθεί 9.000 συμβάσεις, φέτος 7.650 δηλ. από όλους τους συμβασιούχους του δήμου μας θα έφευγε μόνο το 15%, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα γιατί προσλήφθηκαν μέσα από τον Οργανισμό Εργασίας και οι συμβάσεις αυτές, ο Δήμαρχος το γνωρίζει πολύ καλά, ότι δεν μπορούν να ανανεωθούν. Δεν πρέπει λοιπόν να κοροϊδεύουν τους συμβασιούχους.
Θα’ θελα να εκφράσω μια απορία δικαιολογημένη κατά την άποψή μου.
Παρατηρείται τον τελευταίο καιρό πολιτικές παρατάξεις, να κάνουν διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις στο θέμα των συμβασιούχων και συναινούν να μετονομάζουν προεκλογικά ρουσφέτια αθώα θύματα . Πρέπει να αναρωτηθούν, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει ο λαϊκισμός, ιδιαίτερα από παρατάξεις που όλα τα τελευταία χρόνια αντιστρατεύονταν ρουσφετολογικές προσλήψεις.
Τελειώνοντας κλείνοντας την τοποθέτησή μου, παραθέτω το σύνθημα που ακούμε στις απεργίες «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» . Στην δύσκολη εποχή που ζούμε εγώ θα πρόσθετα νόμος πρέπει να είναι εκτός από το δίκαιο και το μέλλον του εργάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου