ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2011

Η συζήτηση και η ψήφιση του προϋπολογισμού αποτελεί μια κορυφαία πράξη κάθε χρόνο στο δημοτικό συμβούλιο.

  Ο προϋπολογισμός ,είναι κατά τη γνώμη μου ,ο βασικός μοχλός που καθορίζει τι μορφή πόλης θέλω, τους στόχους για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και καθημερινότητας των συμπολιτών μας.

  Κανείς μας δεν αμφιβάλει ότι σήμερα κουβεντιάζουμε έναν προϋπολογισμό μιας κρίσιμης περιόδου που πρέπει να υλοποιηθεί εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης για τη χώρα. Από την κρίση αυτή δεν ξεφεύγει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

  Πιστεύω ότι αυτός ο προϋπολογισμός θα έπρεπε να είναι συμμετοχικός. Η πρόταση να είναι συμμετοχικός ο πρώτος προϋπολογισμός του Δήμου με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ,  επιτρέπει την επίτευξη ακόμη μεγαλύτερης διαφάνειας και στοχεύει στην ενεργοποίηση των πολιτών στο να ασχοληθούν με τα κοινά.

  Περιμέναμε σήμερα μαζί με τον προϋπολογισμό,  να έχετε ξεκινήσει και τη διαδικασία απογραφής, περιμέναμε να δούμε και μια μελέτη βιωσιμότητας του δήμου,  γιατί όχι,  με το ενδεχόμενο της πρότασης αναχρηματοδότησης των δανείων. Έτσι ώστε με την ετήσια μείωση των τοκοχρεολυσίων να εξοικονομηθούν πόροι για προνομιακές δομές, γιατί όχι και πόροι που θα επέτρεπαν τη μείωση των ανταποδοτικών τελών.

  Ο προϋπολογισμός του 2006 δε διαφέρει σε τίποτα με τον προϋπολογισμό του 2011 ,εννοώ το μοντέλο διαχείρισης και διαφάνειας. Τέσσερα χρόνια δημοτικής αρχής. Το αποδεικνύουν οι προϋπολογισμοί που είναι ίδιοι στην αποτύπωση των οικονομικών μεγεθών ,που έχουν να κάνουν με τη διοικητική δομή και κατά συνέπεια με την αδιαφάνεια.

  Πάλι δεν απαντούν στο ερώτημα τι θέλει να κάνει, ποιες είναι οι προτεραιότητες, ποιες είναι οι κατευθύνσεις και ποια αποτελέσματα θα υπάρξουν για τα προβλήματα της πόλης ,μέσα από συγκεκριμένα δεδομένα και πάνω από όλα μέσα από συγκεκριμένες οικονομικές δυνατότητες. Δε μας προτείνετε λύσεις με τον προϋπολογισμό για τα μεγάλα προβλήματα της πόλης, την  καλύτερη ποιότητα ζωής ,το πράσινο, το κυκλοφοριακό ,τις γειτονιές, τα πάρκα ,τους ελεύθερους χώρους ,την καθαριότητα, την παιδεία, τον αθλητισμό.

  Είναι ένας προϋπολογισμός που στηρίζεται σε έσοδα που δε θα έρθουν, ένας προϋπολογισμός που έχει δημιουργηθεί για να δημιουργήσει στους πολίτες την εικόνα μιας επιτυχίας που κατά τη δική μας άποψη δε φαίνεται. Από τον προϋπολογισμό του 2011 γεννούνται πολλά ερωτήματα και περιμένουν απάντηση.

ü Αλήθεια πώς έχει διαμορφωθεί το χρέος σήμερα και ποιο είναι το νοικοκύρεμα και ποια η συμβολή της Δημοτικής Αρχής σε αυτό το νοικοκύρεμα;

ü Ποιο είναι το ανταποδοτικό κόστος των 27.500.000€ των δημοτικών  τελών;

ü Πόσες είναι οι ληξιπρόθεσμες δόσεις  των δανείων του Δήμου και των δημοτικών επιχειρήσεων;

ü Ποιο είναι το ύψος των υποχρεώσεων προς το δημόσιο και τους ασφαλιστικούς ορφανισμούς των δημοτικών επιχειρήσεων και του Οργανισμού Εργασίας;

ü Πόσο είναι το σύνολο των υποχρεώσεών του σε προμηθευτές;

ü Γιατί δεν έχει αποδοθεί στις σχολικές επιτροπές ο φόρος ηλεκτροδοτούμενων χώρων από το 2007-2010,ποσό περίπου  1.000.000€;

Έχει αποδειχθεί, με τον πιο σαφή τρόπο σε εθνικό επίπεδο, ότι η απόκρυψη της αλήθειας για την πραγματική οικονομική κατάσταση οδηγεί σε τραγικά αδιέξοδα.

  Κατανοούμε ότι ο δήμος μας πρέπει να συνυπολογίζει στις αποφάσεις του και την οικονομική κρίση που μας επηρεάζει. Επιτρέψτε μου όμως να πω, ότι για να υλοποιηθούν οι μειωμένες προβλέψεις του φετινού προϋπολογισμού, με δεδομένες τις μειωμένες κρατικές επιχορηγήσεις ,πρέπει να αυξηθούν κατακόρυφα τα έσοδα του Δήμου από δικές του πηγές. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται μια ολοκληρωμένη πολιτική εσόδων και μεγάλη βελτίωση του εισπρακτικού μηχανισμού που μέχρι τώρα δεν έχει δρομολογηθεί.

·        Αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας

·        Περιορισμός κάθε σπατάλης

·        Διαχείριση της δημοτικής αρχής με αίσθημα ευθύνης και συνέπειας.

  Ζούμε σε μια κοινωνία που μαστίζεται από μια πολύπλευρη κρίση. Κρίση θεσμών, αξιών. Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου η ευαισθησία και η υπευθυνότητα εκλαμβάνονται ως αδυναμία και ελαττώματα, ενώ η ανειλικρίνεια και ο καιροσκοπισμός, ως αρετές και προτερήματα. Παντού παρατηρείται έλλειμμα εμπιστοσύνης προς όλους και προς όλα. Ίσως αισθανόμαστε απογοήτευση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και οι λύσεις που δίνονται δεν μας ικανοποιούν. Όλους μας διακατέχει το σύνδρομο μιας ατέλειωτης αναζήτησης ευθυνών.

  Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν το να μιλάς για ελπίδα είναι πρόκληση. Αλήθεια αν η ελπίδα θεωρείται πρόκληση τότε τι πρέπει να θεωρούμε την ίδια την πρόκληση;

  Γιατί το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως έχει γίνει τρόπος διεκδίκησης της χαμένης ελπίδας. Έχει συνδεθεί με τη διαμαρτυρία, την αγανάκτηση και την αμφισβήτηση πώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Είναι δύσκολο να διατυπώσει κανείς το μέτρο.

  Γι΄ αυτό οφείλουμε όλοι αυτοσυγκράτηση και μετριοπάθεια στις προσεγγίσεις μας στο λόγο και στη δράση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα εξελίσσονται, όλα κινούνται. Στους καιρούς της κρίσης δεν θέλουν μόνα τα εισοδήματα υπεράσπιση, αλλά και η δημοκρατία περιφρούρηση.